İhtiyar Adam

Gecenin karanlığında
İhtiyar bir adam
Yürüryor ağır ağır
Karşiki kaldırımdan.
Belliki üşümüş,
Kimbilir belkide hasta..
Yapayalnız belli,
Kimsesi de yok..
ona destek olan
Bastonundan başka..

Bazen önüne geçer
Gölgesi bazen arkasına..
Kim rehberlik edecekki zaten
Bu tek başına kalmış adama
Titrek sokak lambalarının da
Merhametli ışıkları olmasa..
Ne kadar sürecek bu yol,
Nereye kadar yolculuk.
Kimsede bilmez halini,
Bir allahtan başka..

Bakınca boyuna,endamına,
Tahmin edilir o eski hali
Kimbilir ne delikanlıydı,
O ne deli dolu yiğitti.
Lakin hain zaman
Vermemiş hiç aldıklarını..
Onu, şimdi bu haliyle
Böylece bırakıp ta gitti...

Belki onda da vardı evlatlar,
Ve onlardan olan torunlar
Bir ümit, bu yolun sonu
Onlardan birinin eviydi..

Anlaşılan; yoktu sahip çıkanı,
Yoksa bu halemi gelirdi.

Kara gece bitmişti,
Aydınladındı artık hava..
Bizim ihtiyar yorgundu ama.
Yürümekteydi hala..
Derken büyük bir bahçe..
Ve bir koca bina belirdi.
Gülümsedi ihtiyar,
Bu onun yaşadığı eviydi..

Burdaydı dostları,
En vefalı insanlar..
Kaybetsede yolunu,
Arayıp, bulur gelirdi..
Burası sevdiklerinin bıraktığı,
Ve onun tek sevdiği yer,
Sadece huzur bulduğu
Canı huzureviydi.