Iki Kardeş

İki kardeş doğdu
Ay'ın güneşe diklendiği vakit
...
Misafir sayılmazdı
Gecelerime gelen kâbuslar
Her biri icra memuru gibi
El koydular tüm gecelerime
Ve tüm hayallerime
Sensizliğin küf kokusu
Sinerken tüm odama
Tüm vücuduma ve giysilerime
Kurtarmak olanaksızdı şiirlerimi
Her bir mısra rutubet ve küf içinde
Oysaki öperken dudaklarımı
Üflerken yüzüme doğru
Şehvetli nefesini ve sesini
Böyle mi derdi
Adi aşk

Gecelerde değil sadece korkum
Artık gün olunca da gözlerim endişeli
Bir yukarda bir aşağıda gözlerim
Ama sanma ki Tanrıyı bulmaya çalışırım
Aşağıda dost mu bırakmış ki arayayım
Gökyüzünden inen ani sağanak gibi
Ölüm,
Annelerin çocuk sevgisine
Kardeşlerin kardeş bağına
Sevgililerin verdikleri sözlerine yağıyordu
Ve şairlerin kalemlerine
Yarım bıraktıkları şiirlere düşüyordu bombalar
Sağır olur sanki de duymaz
Haykırışları ve ağıtları
Görmezden de mi gelir
Kanında boğulmuş şu evladı
Bir babanın çürüyüşünü
Kör olur da görmez
Adi savaş

İki kardeş doğdu
Ay'ın güneşe diklendiği vakit

Yeminleri fısıldayışlarındaydı
Acı demişlerdi.
O kadar içten ve kinceydi ki
Ay bile sığınır olmuştu yıldızlara.
İki kardeş,
Aşk ve savaş
İnsanlığa nefretlerini kusacaklardı,
Gözlerinde
Kırmızımsı bir siyahlık,
Yeminlerinde ise acı parıldıyordu
Ayın Güneş'e diklendiği vakit...