İki Kelam Yalnızlık

Sonbahar rengi bir yalnızlık,
Sapsarı, kupkuru, merdiven boşluğu...
Bariz; sensiz, bensiz, kimsesiz...

Karanlığa çanak tutan bir düş,
Soğuk, sessiz, dilsiz, sevgisiz...
Üşüyor elim, bedenim.
Yanıyor elimdeki mektup,
yüreğim...

Ölüm vakti gelmiş,
Cesetvari bir bekleyiş...
Sahipsiz, oyuncaksız bir çocuk.
Hüzün sarıyor güzü...
Günyüzü görmüyor güneş...

İki kelam yalnızlık,
Onca yaşanmışlık...