İki Kelime

Sen yoksan,
Güneş doğmayacak bir daha,
Biliyorum...
Gözlerini görmeden bitmeyecek karanlığı
İçimdeki yıkık kentin!

Sensiz bir sevdadan bana kalan,
Etrafındaki her şeyi yok saymış,
Koca bir yalnızlık oturuyor şu sıralar kentin göbeğinde.

Her yer karanlık...
Ve,
Ben karanlıktan çok korkuyorum...!

Tek bir damla ışık arıyorum.
Hani?
Nerede gözlerin?Göremiyorum...

Sayfalarca yürüyorum sonra.
Kelimelerimi döküyorum
Yıkık kentimin se(n/s)siz sokaklarına...
Sonra tekrar topluyorum.
Geçtiğim yerlerden izler sürüyorum üzerlerine...
Günün birinde, yüreğine iliştirmek üzere
Uzun yol şiirleri biriktiriyorum ceplerimde.

Şimdilerde sık sık kayboluyorum kentin karanlık ve boş sokaklarında.
Sana varmak adına girdiğim tüm yolların sonunda,
Yalnızlığıma çıkıyorum...!

Yürüdüğüm hiçbir yol, beni sana getirmiyor artık.
Oysa, her adımımı sana varmak için atıyorum...

Kulaklarım sağır bütün dış seslere.
İçimin sessizliğini dinliyorum bu aralar sadece,
Ve,
Ben de susuyorum herkese...

Karanlık kentime ışık olacak bir gün gözlerin.
Bekliyorum...

Gelişini müjdeleyen ışığın aydınlatınca yüzümü,
Bir de gözlerim buluşunca gözlerinle...
Ceplerimde biriktirdiğim tüm şiirleri unutacağım,
Biliyorum...

Yanına yaklaşıp, titrek ellerimle,
Sadece iki kelime çıkaracağım kalbimden...
Ve,
İlikleyeceğim yüreğine;

Seni Seviyorum....!