İki Mızıkacı

Hep rastlardım
o başında fötr şapkasıyla
boynunda mavi atkısıyla mızıka çalan amcaya
bazen köprü altlarında
bazen Abdi İpekçi Parkının bir köşesinde kenarında...


Bir gün yine denk geldi
Hacettepe Tren yolu köprüsünün altında
tesadüf bu ya
benimki de ceketimin iç cebinde
öğle sonrası saat iki üç suları
keyfim gıcır yerinde mi yerinde...


Attım önce şapkaya bir kırmızı Atatürk
onluk anlayacağınız
patlat dedim amca bir Şeyh Şamil
sağ olsun kırmadı beni çaldı
o arada benim yürekte ateş aldı
çıkardım ben de cepten benim emektarı
oldu armonikalar çift
amca görünce heyecanlandı
''Sen devam et ben sana uyarım''dedi
amca da hiç fena değil usta sayılır
ikimizi böyle görenler zevkten nerede ise bayılır...


Çarliston, kazaska, yıldızların altı
peşine bir makber bir gül ağacı
''Sevgilimi hatırlamasam''olmaz dedim amcaya
Hatırla Sevgili onu da sıkıştıralım araya
dinleyenler çoğaldı
şapka da doldu üç beş on derken...


Annesinin elinden tutmuş bir bebe
eliyle mızıkayı göstererek
''Ben de isterim ondan anne ben de isterim''
konuştu biraz da sesi titreyerek
dedim içimden ''Bu beni de geçer bu yaşta çalmaya başlarsa''
bir iki üflettim
sonra çekince elinden başladı ağlamaya
cepten küçük bir sakız bebeye
rüşvet değil amma gönülden hediye
susturduk neyse keratayı...


Konseri de yüzümüzün akıyla bitirdik
''Amca ağzına sağlık yüreğine sağlık
her ne kadar vakit daha olsa da erken işler beni bekler
hadi kal sağlıcakla''
''Evlat bölüşelim'' dedi paraları
Boş ver be amca senin olsun
bir daha ki konsere kadar kendine iyi bak...