İki Tarla Kuşu

//Ben olmadığım kadar ben olacağım
Senin gibi u/mutsuz hiç olmayacağım//

Yağmurlar hep nisanı sever
Ben de nisanı severim
Gözyaşlarımı içimde saklayamam
İşte bu yüzden ağlamak bana düşer

Beni boş ver...

Annenin rahminde kan pıhtısıyken
Yaradılışının üstünde dolanırdı çerağ
Belki doğduğunda sefa sürdürecekti felek
Gül çehreni soldurmasaydı kırağı

Kendi yüreğinde ki iç hesaplaşma
Söyleyemediklerinin ardına gizlendi
Sabır taşını çatlatan uğultular
Eşeledikçe sol göğsünü
Hıncahınç lav büyüttü kalbinde
Şüphe baki kaldı...

Avuçlarından kayıp giderken ışık
Kendi yarattığın kor cinnetinde
Kararmaya durdu uykusuzluğun

Kırık dökük yaşam silsilesinde
Bir bir telef ederken günleri
Nerede durduğunun da önemi kalmadı

Kendi iç dağlarına perde çekerken
Kandilleri söndürdün yüreğinde
Beyhude geçerken günlerin
Kılavuzsuz kaldı ömür yolun

Ey benim güz yapraklarıyla donanmış yârim
Göğsüme yumruk gibi inerken devran
Seni yeniden mavilerle yoğursam
Kendi özünle
Benim gözümle
Dünyayı seyreylesen

Ya da,
Ah keşke,
Yüce dağ başında iki tarla kuşu olsak
Kanadımızda hem ay
Hem de yıldız olsa...