İlk Aşkın Kırık Hikâyesi

Bir tamamlanmamış hüzün öyküsüydün,
O soğuk şehirde,
Telaşlı çocuk çağlarına ait.
Sen sarı saçları çift örgülü genç kız,
Üşüyen güvercinim;
Öyle güzel,
Öyle ürpek,
Öyle masum,
Ve öylesine ufaktın.

Masallardan acımasız gerçeğe uçarken,
Sessiz kanatları ile zaman;
Zamana hoyrat bitmeyen roman,
Ve sen o romanda,
Çevrilmemiş bakire bir yapraktın.

Delikanlı başımda duman,
Paylaşılmazlığın savaşlara denk.
En kanlı kavgama neden,
Sen uğruna yediğim ilk sebeb-i dayaktın.

Hiç bilmedin amma,
İlk içtiğim sigaramın acı tadı,
Gözüme kaçan duman,
Loşluklarda gizlice yakılan,
İlk Çakmaktın.

Sen ilk efkârım,
Sarhoşluğuma ilk neden,
Rakımdın, mezemdin,
Ve masamda ilk bardaktın.

Sevdam kadar aşikârdın;
Arzu edilmenin tarifsiz dayanılmazlığı,
Masumluğun tanrıçasıydın.
Geçtim ellerinden, geçtim yanağından,
Sen sevip de öpemediğim dokunulmaz ve günahsız tek dudaktın.

Düşlerimdeki şeytan,
Bestemdeki ahenk,
Gece karanlığıma ışık,
Aydınlığıma en soylu renk,
Bestemde en hoş makam
Ve Şiirime en münasip uyaktın.

Anadolu'mdun,
Kıyımdın, köşemdin,
Memleketimdin efkâr saatlerinde düşlenen,
Çınar serinliğinde semtim,
En mutena bucaktın.

Katran karası karanlıklarda,
Ha seçildi, ha seçilecek bir ışık,
Sehere varmayan mecalsiz yalnızlıklarda,
Buz tutmuş ümitlerime inat,
Bekâr ve fakir odamda,
Sımsıcak ocaktın.

Zaman neleri boğmadı ki güzelim,
Sevgiyi, merhameti.
Derdi devasız öksüz gönlüme,
Sığınılacak son kucaktın.

Bir sevdayı uyuttuk,
Bir ayrılık şarkısının peşinde.
Kaç bahar geçti son buluşmamızın üstünden,
Kelebeklere kavuştu gelincikler.
Zaman uyandı,
Aşk uyandı,
Baht uyandı.
Hani bir söz vermiştin:
Bu dingin bahar uykularından,
Nisan yağmurları yağmadan uyanacaktın.