İlk Buluştuğumuz An

Çocukluk aşkımdın,
Geceleri rüyalarımı süsleyen.
Belki de onun için çok seviyordum seni,
Rüyalarıma girmediğin zaman,
Uyuyamazdım asla geceleri.
Bir bütündün sen ve rüyalarım,
Sen olmazsan o kalırdı yalnız,
Rüyalrım olmasa sen kalırdın içimde yalnız.
Dedim ya bir bütündünüz,
Çocukluk hayallerimi süsleyen.
Hiç unutamam,
Bir bahar günüydü,
Hıdırellez ayıydı,
Hava güneşli ve çokta güzeldi.
Sen ve ben ikimiz,
O gün okulu ekecektik,
Ve öylede yaptık.
Bu bizim ilk buluşmamızdı.
Okuldan ve toplumdan uzak,
Ama birbirimize o kadar çok yakın.
Neşe ve gülücüklerle el ele tutuştuk,
Hıdırlığa doğru yola koyulduk.
Keskin bir bayır yukarı.
Kah yorulduk oturduk,
Kah birbirimizi kovaladık.
İkimizde çok mutluyduk.
Ve zirveye nihayetinde ulaştık.
Tabi orada tek kacamak yapan biz değildik.
Onların arasından sıyrılıp,
Tenha bir köşedeki,
Koca çınar altına boylu boyunca uzandık.
Sen mutluluktan gökyüzünü izlerken,
Bende o koyu mavi gözlerini seyrediyordum.
Bir ara doğrulduk,
El ele tutuşup,
Birbirimizin gözlerinde hapsolduk.
Hiç konuşmadan öylece sustuk.
Mutluluktan uçacak gibiydik.
Derken söze başladın sen.
Daha seni seviyorum demeden ben.
Sordun,
Ne buluyorsun bende diye,
Neremi çok seviyorsun,
Neden beni istiyorsun diye.
O gün konuşamadım,
Dilim tutuldu,
İstediğim yanımda,
Daha ne istenebilirdi,
Bilirmisin sevdiğime inanmaz gibi yapıp,
Oradan bir papatya kopardın.
Başladın seviyor sevmiyor falına.
Seviyor çıkmıştı,
Yarab!O ne haykırıştı.
Seviyor seviyor seviyor.....
İşte o gün ilk ve son buluştuğumuz gündü.
O gün ben ve senin en mutlu günümüzdü.
Şimdi sen başka kollarda,
Bense hala senin geleceğin günü beklemekte....