İlk Gün

Köye geldiğim ilk gün

Payam ağaçlarının çiçek açtığı günlerdi

Ruhuma huzur veren görsel bir güzellikti

Bin gözlü yüzleriyle

Ağaçlar cüretkardı

Her biri karşısında durdurdu beni

Kabrin yanından geçiyorum

Beni ağlatır yakın uzak tanıdıklarım

Ölüm gerçeğiyle yüz yüze kaldım

Yolun ve sözün başında

Hayatın bu fani yüzü iyi ki var

Boş yere yaratılmış olamazdı insan

Zerre ektiğini biçeceği günü olmalı

Ölülerini taşıyan her kabirden aldım dersimi

Köyde ilk gecemdi

Çimiller kol kola girip saldırdılar

Cirmi küçük bu canlılar

Isırdıkları her yerde yara açtılar

Bütün bir gece uyuyamadım

Bütün bir gece uyumuş kadar sıhhatliydim

Unuttum gitti huzursuz geceyi

Kişneyen atın hayran eden siyah rengi

Köy sürüsünün bir nehir gibi akışı

Dut ağaçlarının tükenmez bereketi

Uzayıp giden gölgesiz tarlalar

Duyulmadık yer bırakmayan

Müezzinin ezanı

Çimil haşeratının açtığı yaraları kapattı

Kendimi

Kabuklarını soyduğumuz yeşil cevizlerle buldum

Ellerimiz avuçlarımız kına yakmış gibi kaldı

Taze ceviz süt beyazdı içi

Ceviz içiyle açlığımızın doyduğu

Çocuk sevinçlerimiz bir kuğuydu

Köy günleri daha ne kadar güzel olur

Daha ne kadar sıcak bulgur başında

Mendillerimize sarılı payımızı beklemek mutluluğu

Nasıl unutulurdu

Göle girmiş ıslanmış saçlarımız

Kurbağalı göllerde çimdiğimiz

Ve arınmış ruhumuzla yaşarken

Birbirinden güzel günler geçiyordu

Tez geldi ayrılık günü köyden ..

19.12.2021 / istanbul

NOT : Çimil sivrisinek küçüğü .