İmansız Acı

Kopardık işte,
bilmem kaç kere düğüm attığımız yerden.
Kırdık,
hemde en sağlam sandığımız yerden.
Ayyuka çıktı yalanımız.
Dilimiz, yüzümüze mahçup.
Gözümüz köreldigine.
Ve gece kaldı geriye,
Birde saklayamadımız yalnızlık.
Üstelik,
tüm kuru kalabalıkların,
tam orta yerinde.
Ne gün ağrımayı öğreniyor.
Ne ben sabahlamayı.
Ve ne bu acı dinmeyi öğrenecek.
Ne gece yüzüme yalnızlığı haykırmayı.
...
Benim masadaki o resmin sahibi.
Aynalar yalancı.
Tek bir gün bile nefes almadım.
Tek söz israf etmedim.
Tek adım atmadım senden sonra.
İftirası aynaların.
Yasamadımki yaşlanayım..
Yüz eskir,
Söz eskir,
Yürek eskirde,
Eskimez,
Eksilmez o imansız acı..