İnanmazdım

Gözlerimi ilk defa bu şehirde açmışım.
Deseler ki...
Çeyrek asır sonra,
Bir kez daha doğacaksın.
Hatta buna şahitlik edeceksin...
İnanmazdım biliyor musunuz?
Şimdi ise,
İçimdeki çocuğun gülüşleri yetim kaldı.
Çünkü vuslat yerini hasrete bıraktı.
Otobüsüm perondan uzaklaştıkça,
Diğer yarım orada kaldı.
Deseler ki...
Sevdiğin kadın seninle,
Sağlıklı ve her şey yolunda olmasına rağmen,
Hüzünleneceksin...
Yine inanmazdım biliyor musunuz?
Meğer hüznünde güzeli varmış...
Bunu yaşatan hasretin ta kendisiymiş.
Ve diyeceğim o ki,
Doğduğum şehir,
Sevdiğim kadına iyi bak!