İnsan

İnsan elini koymuş gözlerinin üzerine
'Daha çok var!' demiş
Önünde bir küçük tepe
Uzağa bakmaya şartlanmış gözler
Önünü görememiş

Bir omuzuna hasretlerini almış
Karıştırmış umutlarıyla
Diğerinde çok hafif mutluluğu
Rüzgarın ucundaki yıllar yalayıp geçmiş yüzünü
Ter kokusuna karışmış yaşları silmek istedi dünlerinden
Avuçları ıslandı
Kalbinden sakladı korktuğunu

Yorgundu insan
Dizlerinin üzerine çöküp geceyi bekledi
Her yıldızın üzerine bir yıldız koyup
Sayarak bitirecekti geceyi
Ufuk çok uzaktı
Yol uzunca
Güya gündüz adımlayacaktı

Bir bebek gölgesi düştü önüne
Şafak kızarmıştı sebepsiz
Usulca tepeyi aştı
Şaşırdı
Yolun bitmesine bir adım vardı...