İnsan

Ne zaman nasıl oldugunu anlamadan

Düştüğü durumlarla karşılaşınca, 

Vehametinin farkına vardığında ;

iŞin içinden çıkamayıp 

mavi düşlerini

Sarardığını gördüğünde, 

Güneşe bile ihanet eden gözüyle bakarmış. 

''Günüme ışık sandığım sen de mi?' diye sorar,

Kaşlarını  çattığı yüzünün havasını bozarmış .

Asık suratlı derlermiş, 

Düşlerini astığı dar ağacını görmediklerinden..

Hikaye uzun

 dinlemeye ufuk ister,

 söylemeye nutuk.

Nasıl anlasin ki halinden insanın

 lüzumsuz kütük !

Hesabı kitabı şaşırıp 

Adımlarının yönünü kaybettiğinde .

İşin içinden çıkamamazlıklarıni toplayıp 

Bir edere tekabül etmedigini anladığında 

Kendi kiyametini görüp 

Bir can havliyle

Her defasında hayata sarıldığında...

Ve en son çareyi bulamayıp 

Direnme gücü  tükendiğinde 

Değil ondan şundan bundan

Kendinden bile vaz geçermiş insan.