İnsan Dediğin

Dokunma ha göğsüme, yanık kokar ellerin
Kavi değil ateşe, yanar insan dediğin
Bir yanı gül gülistan, bir yanı çöldür yerin
Bu esrara ezelden kanar insan dediğin

Umut yastığı olur, her gece düşe yatar
Hakikatin kılçığı sabah damağa batar
Bir parça lezzet için bütün ömrünü satar
Saça düşen ak ikbal sanar insan dediğin

Cürüm işler, af diler; böyle geçer zamanı
Dünyalıktır ameli, dili taşır imanı
Bir içimlik su gibi unutulur amanı
Ekmeğini nisyana banar insan dediğin

Bedenini hapseder, aklı beyhude yorar
Karı nedir bilmez ki; bilmez ki nedir zarar
Yüzü öne dönüktür, kusuru elde arar
Söküğüne bakmadan kınar insan dediğin

Bandırdığı görülmez sadakate dilini
Karanlığa batar da yakmaz hiç kandilini
Bir yâre bir yarene uzatarak elini
Uçup da daldan dala konar insan dediğin

Varmak için menzile türlü adaklar adar
Kah doldurur gönlünü, yükselir arşa kadar
Her gün bir derde düçar; doksan dokuz gam tadar
Gün gelir yüzüncüyü sınar insan dediğin

Bade sunmaz her zaman, dünya bu, saki değil
Ölümdür mukadderat, Azrail şaki değil
Cihana sultan olsa, hiç kimse baki değil
Aldığını toprağa sunar insan dediğin

Nedamet parçaladı aklımı lime lime
Yürek koptu yerinden, kansız düştü elime
Bak yine şiir oldu firari her kelime
Bazı geceler böyle bunar insan dediğin
Acıyan yanlarını anar insan dediğin