İnsan Gölgeleri

Şaşırmış insanlarla dolmuş sokaklar,
Aç sefil perişan, suskun ve bıkkın,
Dertler içinde çileler katkat,
Ürkek korkak gözler sahipsiz,

Kimisi sevgiden yoksun, sevgisiz,
Yaşanırken yaşanmayan sevgiler,
Sokaklar kalabalık,sevgililer arkadaşlar ve yar,
Öyle bir mevsimdir-ki yaşam,zamansız gelmiş son bahar.

Soğuktan aç sefil kıvrananlar var sabaha kadar,
Yakamoz ışığında yansıyan umutsuz göz yaşları,
Dertleşiyor birbirine sarılmış iki sevgili,
Zamanı sorguluyorlardı sanki.

Yaşam zor yollar çileli yeniliyordu tek dostları olan,
Gecenin karanlığı da onları terk ediyor,
Direnmeye çalışıyordu ancak,
Azsonra doğacak güneşle birlikte yok oluyordu.

Gözlerdeki nemlerde yok olacak,
Umutlar tekrar yeşerecek,umutlar zincir gibidir,
Her halka birbirine tekrar sevgiyle bağlanacak,
Tekrar tekrar istekle ve arzuyla bir daha kopmamasına,

Her halka bir umuttur bir sevgidir bir nişan,
Doğan günle beraber yok olur rüyalar yıkılır düşler,
Bitmeyen çileler tekrardan başlar,
İşte insan manzaraları akşama doğru,

Eller boş bedenler yorgun gözler hüzünlü,
Ama yürekler dolu sevgiyle aşkla uzar,
Uzar Uzar bitmeyen yollar gibi,
Hayaller ve İnsan gölgeleri.


18 Temmuz 2012


----Bazı İnsanlar vardır ki büyürken vede yükselirken alçaldığının ve küçüldüğünün farkına varamaz.