İnsan-ı Ömür

İçimde yanan bir mumdur insan-ı ömür,
Bense etrafında koruyucu bir fanus
Yandıkça zaman misali kömür,
Ruh bedende firak olur, bedense kırık bir fanus...

Hayat, kimi zaman yediveren bir goncadır
Bazen de acı veren sancılı bir kancadır
Tarlasında her kuşağın doğup büyüdüğü
Bitmek bilmeyen bir yoncadır

Harami yıllar zamanı kemirip çalır
Boş avuçlarda yaşananlar kalır
Fincanda gaybı anlatan kahve utansın!
Bir nefes kadar yakınken ölüm,
Bizi şaşkına çeviren yalancı bir faldır