İnsan İnsanın Nuru

Özledim
Diyorsun ya güzelim
Seni, gönlümün marmara kadar
Büyüyen Sevgisiyle beklerim.

Kaç kez büyüdü bu yürek
Dalga dalga vuruyordu
Sevgiden köpükleri.
İşte dediği anda
Kırık bir hançer saplandı
Bak hala sevgi sızıyor
Yaralı bir kalp var uzağında
Ağır ağır sızlıyor.

Neler yaşandı demek isterdim ya,
Yalan;
Yalan gerçekten bir köfne yıkık yaşamın içindeyim
Örümcek örümcek örülmüş her düşüncem.
Ne bir dokunmuşum
Ne dokunulmuş sevgiyle yüreğim
Neden böyle hep kendime gidişlerim
Çare kendime dönmek mi?
Hayır hayır kaç kez tökezledim,
Düştüğüm kendim.
Nerden bileyim
Belli ki daha kendime gelemedim.

Ah can,
Yüreğimi yırtan bir şeyler olmalı
Yanmalı bu yürek kaynamalı
Yok gerçekten eylemsizlik var ya
Pamuktan bir kafes içinde bile olsan
Çıkamazsın çıkamazsın dışarıya.

Nedir bizi deniz gibi hareketli yapmayan
Gökten katar katar geçen bulutlar var
Ne duruyor Allah aşkına
Koca evren dönüyor dönüyor bak
Biz hiç hissetmesek de
Sevgiden bir cazibe var
Her şeyin içinde.

Evet, El-Vedud nedir bilir misin?
En çok seven, en çok sevilen Allah
O Allah ki
Kalplerin en bilinmezini bilir
Kalpler Allah ile sevgiye bölenir.

Gerçekten sevgi denizinden bir katre bu
Evet insan alaktan yaratılan, sevgiden yaratılan
Kim demiş insan insanın kurdu.
İnsan insanı mamur eden
İnsan insanın nuru.

Haydi yak içimi
Nurlansın yar
Yarılsın bu gönül çağlasın sevgiler.
Unutma
Sevdiğin Allah olsun
Allah adıyla oku
Sevgiyi veren bir Allah
Ve yürekten söyle
Elhamdülillah.

(Nisan 2011 İstanbul)