İnsan Kendi İçin Yaşamalı

Daha dündü,
Oturuyordu şuracıkta.
Elleri soğuk,titriyordu.
Korkardı karanlıktan.
Bir mavi görmemişti gözleri.
Belliydi.
Karamsardı hayata.
Yarına,sağ çıkmam derken.
Öbür güne bile çıkarıyordu hayat onu.
Çiçek yetiştirirdi saksılarında.
Her çiçek onun organıydı,
Elleriydi,kollarıydı.
Bazen solardı birkaç çiçeği. Etinden et koparılmışcasına ağlar,üzülürdü.
Misal,sağ elim dediği çiçeğimi soldu.
O gün o elini kullanmazdı.
Ayağımı öldü,
Yürümezdi,kalkmazdı ayağa o gün için.
Ve bu gün olacaklar oldu.
Kalbim dediği çiçeği soldu.
Yüzü ateşten yeni çıkmış,
Simsiyah bir kordu.
Oracıkta öldü.
Aslında daha dündü,yaşıyordu sapasağlam.
Ama bu gün öldü.
Halbuki insan kendi için yaşamalı.
O,bir çiçek için öldü.