İnsan mısın

Gitmese yıllar ellerimin buzulundan ne olurdu.
Saçlarıma yağarken ölümün isi bir uzun yolculuğu çok görse bana hayat.
Giden gitse çoktan da gençliğim
Yeşerse yeniden bahçemdeki çardağın üzerinde.
Ne olurdu ki sanki bana bir şans daha verse o ulu kalp sahibi.

Ne güzel de avutuyorum kendimi.
Bulutlar bile her gün ölüp dirilirken
Bende bundan adım gibi eminken
Nasılda kıskandırıyorum şeytanı.
Hep yarış halinde koşturuyoruz.
Ben mi daha masum hissettiriyorum günah işlerken
Yoksa o mu?

Kimliklerini kaybetmiş bir esir tüccarı gibi hissediyorum kendimi.
Ne esirleri haberdar edebilirim bundan ne de kendimi.
Malımdan da olmak istemiyor nefsim huzurundan da.
Hâlbuki ne olur birkaç esir kaçsa kurtulsa elimden.
Sevap işlerim diye mi korkuyorum acaba...


Zindan dediğim günlerin,
Demir parmaklıklarından izliyorum hayalleri
Semada yedi takla atan insanları.
Hepsinin eteklerinden ziller tutuşturulmuş.
Sezmek istemiyorlar henüz nedir cehennemin ebedi güzelliği.
Zamanı halen kendileri yarattı zannediyorlar.
Ne yazık.
Oysa hayvanlarda soluyorlar temiz havayı.
Güneşi onlarda görüyor.
Onlarda yemek için çalışıyor