İnsan Yavrusu/Vicdan

''Gecenin siyah elleri tutuyordu o sümüklü küçük kızı
Ve ağladıkça hayata karşı öfkeleniyordu kabaran hızı'


toprak çömlekten çıkmıştı çocukluğu
karın tokluğuna büyütmüştü çömlekçi babalığı
yabancısı olsa da nefesi bu havaya
ölüm geçiyordu yürüdüğü yollardan
her sızlayışında
bir tutam toprak yutkunuyordu
çünkü çaresiz bacakları
hayatın bitiş noktasında başlıyordu...

acelesi yoktu
diğer çocuklar gibi
arifeden bayramlıklarını giymeye
çünkü her ölümünde
hayatın sırlarını giyiniyordu
tırmanıyordu sessizce bir leylek yuvasına
katran karası yazgısına sövüyordu
ezikliği, çaresizliği boyun eğdiriyordu kadere
sanki karın tokluğuna yaşamak
ne işe yarıyordu
tarla korkulukları gibi
öylece kollarını açmış
gelen tüm kuşları kovuyordu
tahtadan ayak, tahtadan bacaktı sanki vücudu
başına vuran güneş bile
sanki ona gülüyordu

tepesinde doğmuştu Erciyes'in
sonra
bir göçebe çadırında kundaklandı kimsesizliği
yalan değil
gerçek bir hikaye
ve her hikayede
unutulmuş, kaybolmuş başka bir çocuk
kimisi ışık olur, yıldız gibi gökyüzünde
kimisi kara bir kömür parçası gibi madende
kimi dağda, bayırda
kimi boran fırtınada...
ya köprü altında
ya cami avlusunda, bir sepetin içinde
kimi örselenmiş
kimi sahiplenmiş
vicdanlı bir anne veya baba tarafından
kimi Allah'ın verdiği kalbin içini dolduramadığı için
doğurup doğurup bıkmamış
bir tarafa bırakmaktan

oysa bir yavrunun sıcaklığı
şifadır derdi olana
koynunda yetiştirmeyi
ve sığınmayı öğretse yeterdi olmayan vicdanına