İnsancıklar

Ah bir bilsen;
Ne kadar severim
O insancıkları ben
Yurdumun güzel insanları
O insanları ki cepleri buğday dolu
Küçüktür umutları, hayalleri
Meteliksiz, karın tokluğuna
O güzelim elleri nasır tutar
Lakin büyüktür sevdaları
Günümüz o bilindik aşklara benzemez
Ki yalancı aşklar elbise değiştirmek gibidir
Onlar ki o yiğitler, o bacılar
Ömürlerinde tek elbise giyerler
Yoktur gözleri yükseklerde
Parlak yıldızlara gem vurmazlar gemileri
Güldükçe gözleri de güler
Sıcacık bakışlı insancıklar hepsi
Hepsi çalışkan hepsi diri
Her sıkıntıda açarlar ellerini
Yalnız o güzelim Allah'a
Başka minnetleri yoktur kimseye onların
Bir tas çorba,
Bir lokma ekmek,
Her daim yeter onlara
Ne kadar severim ben onları
Ey yurdumun güzel insanları!