İnsanın İlk Vakit Ruhu Öldü

İnsanın ilk vakit ruhu öldü.

Sonra doğdu,tekrardan ve tekrardan.

Yaşam form değiştirdikçe,benliğini kaybetti 

Sessizliğini ilk çocuğun çığlığı bozdu.

Büyüdü,serpildi,kalbini çürüttü.

Ruhuna el veren,ebediyetini kaybetti.

Masumiyetini terkeden,küfürle tanıştı.

Yaşamın varlığında,hiç oldu.

Sen çocuk büyüme,büyütme umutlarını.

Varlığımı kabul et,teslim ol ruhuna.

Baharlar açsın gögsünün süngüsü.

Aşık olma,hiç olduğunun farkında olmayana...