İnsanlığa Fısıltı

Mavinin her tonunda ağladı insan
Kimi rüzgara verdi göz yaşlarını
Kimi toprağa akıttı..

Elinden tuttum düşlerimin ve
Bir kaydıraktan ittim karanlığı
Eğlenmek on yaşında bir çocuğun
Acı dolu ağırlığı karşısında yetişkinin
Tahterevalli üstünde inip kalkmasıydı
Tozpembe görmediğinden hayatı anneler
Çocuklarına başka renkleri öğretmediler

Şiir, başlı başına ihanetti yaşamaya
Çölünde bu vahanın bir kum tanesi
Ya da en susuz anında bile bulutların sesi
Gözlerinde yatar kilometrelerce kare beton yığını
Hiçbirinin yoktur günahı
Ağlatan insanların kirli sözcüklerinde soğuttum
Ağlayanların mezar taşlarını

Bundan sonrası aşağı ve yokuş
Dip köşe arar ve lime lime edersen ölümü
Mızrağını geçirir boynuna
Elinde kutsanmış bir tasma
Duyduğun siyahlar içinde bir azrail sesi
Ve yandığında cehennemin güneşi
İnsanlar suçunu yıkar tanrıya

"Yarattın
Yaşattın
Neden acıttın"

Kelimesi kelimesine okudum tüm yazılanları
Kutsanmış tüm suları içtim ama
Yirmi yıldır hiçbir kitabın
Bir sayfasında öldürmedim ışığı

Öldürmeyin insanları
Söndürmeyin
Işığı

Barışa ve
Mutluluğa..