İnsanlık Ayıbı

mevkileri örselenen yıldızlardaki hüzün
yansır göz kapaklarına
karlı gecelerde b/üzülen yaşların pası
biriken lekeli kirler etrafımda
silinmez şehirlerden kan deryası...


lanetli bir kavmin
yok oluşunu işitirken kulaklar
kıyılan canlara hitaben
korku zilleri, ölüm telaşı
sarıyorken yuvalarını...


sokaklar münakaşa yanığı
hüzün bulutu gülerken insanlar
uçmaya hasret kalan martılar
suçu olmayan özgürlüğün elleri
yıkılmaya mahkum
kelepçe, pranga-da bir gençlik
dahası güler mi masum yüzler...


kuşların sesini çağır demek isterdim
o zaman görmezdi karanlıklar güneşi
maviliklere açılırdı yelkenler
yıllar buram buram
karanfiller, begonyalar kokar
ayrılıklar işlemezdi kadere
güller serilirdi gökyüzüne
kocaman neşeler saçılırdı buselere
yıpranan anılar canlanır
mis kokardı düşler...


harabeler arasında yine hafızam
büyük bir yangın hep yaşantılar
çalkantılar, travmalar başa bela bu terör
ufuklarda umutlar yitik
bir annenin göz yaşında saklı duygular
isyanlarım bunadır ağlayan mevsimlere
huzur sadece
sadece aşk
oysa
kin kusuyor yeni dünya
eski dünya...