İnsanlık Öldü Sanırım

TEMEL'İN NAHOŞ KOKULU EVİ

Mahallenin bir Temel'i var, gözleri ama ayakları topal,
Küçük küçük çocuklar camına taş atıp kızdırır, dalga geçer.
Küfrün bini bir paradır Temel'de takıldığı taşa söver,
Aklı gidip gelir biçarenin, ne hayatı ne de hayatta olmayı sever.

Aslında pek kötü niyeti yoktur Temel'in,
Konuşmayı da pek beceremez.
Ezberlediğinden çıkıyor köy kahvehanesine,
Yoksa gözleri görürde yürüyemez.
Görse de gözleri doğuştan sakattır bacakları,
O ama gözler, sakat bacaklarla dahi
Geri durmaz gezmekten köyleri bucakları.

İnsanlar hep acır gözlerle bakarlar Temel'e,
Fakirdir, çok fakirdir, evi daima kokar.
Sobasını yakar, çayını demler,
Bildiğinden değil, hayatın öğrettiklerini yapar.

Yemek yapmayı, yıkanmayı pek beceremez.
Bu gibi işlerini İngiliz lakaplı bir hayırsever görür,
Üç aydan üç aya aldığı maaşını İngiliz'e verir,
İngiliz bu cüzi parayı ona yettirir.
Bazen de cebinden vermediği söylenemez...

Başkası olsa yerinde İngiliz'in, yaptıklarını asla yapamaz,
Tertipsiz, düzensiz ve nahoş kokulu o eve giremez.
Temel de alışmıştır ona zaten, başkasını pek istemez,
Neticesinde aynı köyün adamlarıdırlar.
Yalnız çok sigara içer Temel!
Göremediği gökyüzüne üfler dumanı,
Yalnız duman rengini bilir Temel,
Ve sürekli ikametgâhı kahve yanını...

Zayıftır, inceden bir görüntüsü vardır,
Temel artık ellisine merdiven dayamıştır.
Siyah yüzü, büyükçe bir burnu, görmeyen siyah iri gözleri,
Haddinden haylice kısa boyu ?ki bu sakatlığındandır-
Ve enteresan sözleri
Vardır Temel'in...

Şimdiye kadar hayattan hiçbir beklentisi olmamış,
Daha doğduğu anda başlamış dertler, umsa da bir şeyler bulamamış,
Koca elli sene yapayalnız kalmış.
Akrabaları da pek sahip çıkmamış.
Ey insanlık, hani iyilikti hep emelimiz?
Şimdi o nahoş kokulu oda da ölümü bekliyor Temel'imiz...