İnsanlıktan Afaroz

İnsanlıktan Afaroz


(Bir günahkarın portresi)

Kovulmuş şeytanları taşıyorum gövdemde
Kapkara günahların kirlettiği insanım
Cehennem gelin dese seslenirim ben varım
Ben nasıl yaşıyorum kovulduğum bu yerde

İnsanlığım ömrümün önünde figan oldu
Güneşi söndürürüm alnımın ateşiyle
Yüklenseler gövdemi tabutların biriyle
Bir acı feryat duysam bu kişi yaban oldu

Yer sarsılır,arz inler,her ayak atışımda
Yıldırımlar üstüme saldıracak korkarım
Cehenneme girmeden sanki orda yanarım
Tir tir üşür bedenim güneşin batışında

Ben kötülük mabedi iblislerin durağı
Ben insanlara vebal boyunlarında yüküm
Ben cevapsız bir sual , çözülemez kördüğüm
Ben şu heybetli göğün azaplı bulutları

Kimseye ilişmesin ey cehennem lavların
Razıyım alevinle asırlarca yak beni
Afaroz yedim senden ey dünya bırak beni
Günahları benimdir sende ki insanların

Ne yurdum,sıcak yuvam,güler yüzlü sevdiğim
Kalmasın artık bana zerresi mutluluğun
Bilirim bensiz olur en huzurlu olduğun
Bilirim yalnız benim afarozluk ettiğin

Ey dünya sana kalsın tertemiz insanların
Ben insanlıktan cüda diyara gidiyorum
Cürümlü şeytanlardan bir yara gidiyorum
Sen günahsız kulların gönüllerine sığın

Siz tertemiz insanlar,kirlettiğim sokaklar
Verin ben taşıyayım ensemde yükünüzü
Allah bana çektirsin sizin ölümünüzü
Ey masum insanların yaşadığı asırlar

Bir sevda busesiyle öpmeli günahları
O günahlar,azaplar,beni diriltecek yar
Ben neyleyim afaroz ettiren dünyaları

İnsanlar seyrediniz,sessizce ölümümü
Gidiyorum gölgemin ardından diyar,diyar
Size bırakıyorum günahsız bir günümü...



k.gazioğlu





(Kadıköy barlar sokağında gezerken kurguladığım şiirdir)