İntihar

Kağıt züppe düşüncelilerin kiriyle ıslanırken,

Emeğin fakir cebi tarihe yer almaya yetmedi...

Bir şiir daha çıktığı küçük kaleme lanet ederek

Kaderine isyan etti...

Gözlerimi açarken 

Dünya tükürürcesine attı gerçeğe...

Belki de ellerimin kınası

Kendi kanım ve gözyaşları idi... 

Pencere dibinde tüneyen mantığım

Bucak bucak kaçarken

Katran dolusu kalbimi bıraktı

Ağır göğüs kafesimin içine...

Her bir nefes damarıma zehri akıtıyor...

Kınayan her dudak, küçümseyen bakışlar

Dualı ellere uzattığım muhtaçlığım

Günahın ilk örgüsü imiş...

Mezarım şeytanlarla dolu

Öteki dünyada da rahat yok!

Merhaba intiharım...

Aynı şiirde kesişti yollarımız tekrardan...

Artık, fazla yaşamdan kurtulma vakti...

E F T E L Y A ...

(Akdeniz'i cebinde taşıyan kız...)