İntihar İplikleri

Saygın, Umudun tüm köklerine, onca seçeneğin varlık ihtimaline rağmen, Cesur ve Gözü kara bir şiir..

İnsan bazen kendini yaşama sanatınının dışına iterek kaçmak ister herşeyden. Kendisine reva gòrülen onca şeyler karşısında isyanını dile getiremez, kırıp dökemez usturasına 'sus' kanatır çoğu zaman zamanın.

Böyle iken hal., Soluğu şiirin evinde alıyor...ve başlıyor teker teker dizmeye içindekileri, o intihar dediğimiz kırılma anının ipliğine.

Şiir, gerçeğin sınırlarından soyutlar kendini çoğu zaman.Orada bir sonsuzluk, orada bir ölümsüzlük ve özgürlüğün dünyası vardır. Binlerce kez canını hiçe sayabilir ama yeniden doğmaya başlar küllerinden ve yeniden kanatlanır maviliğine.

Ama bir bıkkınlık bir boşvermişlik emaresi değildir bu. Akışına bırakmaktır hayatı.Orada seyrettirmeye/seyretmeye başlatmaktır kendini.

Bırakalım da o nereye sürüklerse orada çiçek açsın, orada soluğunu bulsun hayat. Elemler gòversin, hüznünü hoş eylesin gecelerin.

Aslında ençok yalnızlığından Yalnızlığın en koyu kalabalığından intihar etmek ister insan ki yeniden doğsun, yeniden çoğalsın kuytusundan.

Güz söylenceleri de yerini bahar senfonilerine bıraksın artık.

"Òyle bir ölsün ki sana gelen sende dirilsin"

Sağlık, huzurla Tebbesümle. Ömrünüz uzun olsun şiirdaş.

Tülayca...

Siyahını gelinlik yapmış, kırıklıklarını kendi heybesinden çıkardığı, kalbinden kaleme düşen, karın boşluğunun ağrısı şiir

Şiire şaire selâm olsun

Ben biraz evde yokluğun geri kalanı, tükenen Elma ağaçlarının güz söylencesi...

Evirip çevirip yerleştirip okumayı sevdiğim şiirler, Var olasınız

üç ayaklı tabure gibidir boynumuza dövmelenmiş rüzgar ve ipliğine pamuk gibidir yaşamak meyiline kırıldıkça intihar...