İpek Mendil

Zümrüt bakışlarımı yağmalıyorken yasın

Hasretin çeşmesinde çağlar ipek mendilin

Bulutların koynuna hüzün saran atlasın

Göğsünde hıçkırarak ağlar ipek mendilin...

Bağban solgun gülleri deriyor eserinden

Hicranın rüzgârlari esiyor bak serinden

Ellerinin kokusu sinmiş diye derinden

Sinemi aşk odunda dağlar ipek mendilin

Sen yelesi göklere kanatlı bir şehsuvar

Yıkılsın aramıza ördüğün soğuk duvar

Sevdamın karasında bil ki halà ümit var

Vuslatın saçlarını bağlar ipek mendilin...

Mahrumum güneşinden en onulmaz zamanda

Yalnızlığa yaslandım sis çökmüş bir dumanda

Yakmışken gemileri kaldığım son limanda

Hayata tutunmayı sağlar ipek mendilin...

On bir Aralık iki bin on dokuz...

Bir mendil hikayesi....