Irgat
Çekingen tavırlarla ittiğim
rüzgârın sessizliğinde
Mest edici amber kokulu
nefesinde buldum kendimi
Ne çok sevmişim gözlerini
körpe bir fidan gibi
Miskin yeni filiz vermiş
Zeynebî bir aşkın kokusuyla
Lügat üstü duygulara nakil
oldum
Azat ettim çiçeklerimi
Tebessümlerinle bahar olmuş
Zemheri ortasında tomurcuk
açmışım
Kaf dağının masal doruğuna
Bordo rengi heybelere
saklarken
Minik bir arının dupduru
balında
Kehribar rengine bürüdüm
senle hayatımı
Kır doğalı dudaklarında
kaybolma telaşı varken
Adını yazdım dağların
doruklarına
Zümrütten aşk ormanları ektim
topraklarıma
Sadakatle suladım masum
sevdamı şahlanan ruhumda
Şefkat kokan buselerinle
uyanarak
Tarihe uzanacak bir destan
oluverdik
Yaşanmışları yük gibi sırtında
kamburlaşmış
Bir ırgat misali ıssız tabiatının
Toprağını sulayan çakır renkli
sabahlara
Sabi kulun ahir ömrünü