İşçi

Sabahın köründen daha erken kalkar,
Elinde bir sefertası belki de boş,koyulur yola,
Dolmuşa binmek bile lüks,çok fazla
Bilmem kaçıncı umudu,sökük cebinde,
Sallanır yok olmaya yüz tuta tuta.

Yağmur,kar,fırtına...
Durduramaz hiçbiri onu yolundan,
Tek derdi var bizim garip işçinin,
Belki biraz fazla mesai...
Düşünür yuvasına bir fazla lokma götürmeyi,
Eksikliğin varsa eğer,işte onun fazlasından.

Ayağında ayakkabısı yok doğru düzgün,
Son parasını da vermiş çoktan,seve seve,
Okula giden oğluna...
Oku oğlum der her vakit,
Oku adam ol,olma benim gibi,
Ah be işçi...
Keşke hepimiz olabilsek,böyle şerefli.

Hanımı hastalıktan olmuş beter,
Doktor nerede,ilaç bilmem kaç eder,
Düşünceler her daim işçiyle derbeder.

Fakat mutludur yine...
Senden benden mutlu,hepimizden umutlu,
Bilmez bizim işçi,anlamaz...
Aslında...
Çoktan bulmuştur o kendi yolunu,
Rabbe sığınıp,yakalamayı küçük mutluluğu