Işık

kendime sır diye açtığım;
nefes alabildiğim anlar.
ufak tefek pencerem
açılınca
pencereden sızan ışıktı.

bir dinamo misali
içimdeki umudu körükleyen
yerli yersiz güldüren...

kaybolmasın ısınınca ,
alışkanlık olmasın.

hem var hem yok
bir dost eli gibi;
gerekli gereksiz içime dolan ışık.

başka boşlukları da görsen..
oralara da girsen .

kimseyi dinlemezken
başkasına verdiğin nasihattan nasiplenirken
buldun mu kendini hiç ..

ışık ben senle değiştim.
bencilliklerinden sıyrıldım,
daha neleri göze alırdım!
kamaşan gözlerim engel oldu...

secdeye giden başımı
göğe kaldıramazsam eğer ;
iki elim bir dua için açılamayacaksa
ve bir ızdırap tünelinde ise bu ışık..:


kaybolsun....