İşkil

*

Meğer aşk denilen duyguyu
Güneşlı avlulardan çıkıp
Kumsallara uzanarak yaşarlarmış
Biz bilemedik

Ellerinden tutup
Gözlerinin içlerine bakmaya kıyamadığım
Vurgun dalgalar nasılda çökertti
Bir anda ikimizi

Kapıldık gururun buhranında
Çirkinleşen yüzlere
Geceye yakın akşam üzerinde
Gözlerimizde saklı idi o son zelzele

Kopmayı bekleyen tufan gibi acımasızdık
Olacaklardan habersiz
Sözlerin kükreyişinde
Bin bıçaklar vurduk sırtlarımıza kanattık

Elimiz yüzümüz sırılsıklamdı
Sanmayınki yağmur yağıyor
Beyinlerimizden zehir dışarıya akıyor
Göz göze ağlıyorduk

Gülümsüyor,sımsıkı bir birimize sarılıyor
ve biliyorduk
Bizi bizden başka anlayan yoktu
ve bizim bizden başka kimsemiz yoktu

İşkil; huylanma, kuşku anlamında...