İsmim Arzu

ne,
saçlarımda kurdeleler,
ne de kucağımda, bez bebeğim Ayşe var...
siyah önlüğümle,
beyaz yakam da
yetiştirme yurdunda kaldılar.

kırmızı bisikletimle, fırfırlı eteğim de
zaten hiç olmamıştı.
Walkman ile, kulaklık ,
hatta pamuklu şeker bile
hep gözümde kalmıştı.
ama;
üvey babamın,
azarları kulaklarımda,
şamarları da hep yüzümde patlamıştı.
işte şimdi bunlar çoook gerilerde kaldılar...
ben büyüdüm anne.

artık;
iki odalı ahşap gecekondunuz,
size dar gelmeyecek.
sofranızda,
hep bir tabak eksik olacak.
veresiye borcunuz da azalacak,
temizliğe daha az gideceksin anne!
ben büyüdüm...
eksik etek deseler de,
ayaklarımın üzerinde durabiliyorum...

sokaklarla, on sekizimde tanıştım.
yüzüme gülen ve dost sandığım insanlar,
bana çok yardımcı oldular.
daha sonraları da tüm umutlarımı,
tüm arzularımı çaldılar...

hani bana,
hep kınalı kuzum derdin ya...
şimdi kınalar yok parmaklarımda.
ojeler yakılı,
uzattığım tırnaklarımda.
rengarenk rujlar sürülü,
titrek, masum dudaklarımda...

sokaklar beni ilk halimle beğenmediler,
ilk halimle beni sevmediler anne!
ayakkabılarımın,
topuklarını yükselttiler.
siyah saçlarımı,
sarıya boyattılar.
kahve gözlerimi,
yeşil lenslerle kapattılar...

sağ olsunlar o güzelim insanlar,
kimliğime bile kıyak geçtiler.
herkesinkinden farklı olsun istediler,
ve... kırmızı damga vurdurdular...

işte şimdi farklı,
hem de çok farklıyım anne...
suçlu;
sizler misiniz,
kader mi?
yoksa ben mi?...
ya da sokakların kanunu mu böyle,
bilemiyorum!
bilemiyorum anne!...

çalışıyorum anne,
kimseye minnetim de yok.
biliyorum,
sonun başlangıcı değil ama en son işim bu.
Neşe Pavyonundayım anne...

haa...
beni, kızım Aysel diye sakın arama,
bulamazsın anne.
isteyerek seçmediğim,
arzulamadığım bir hayat
ama ismim Arzu...
Ankara' lı Arzu...
soyadımı kullanmıyorum,
soyadımı kullanmıyorum anne...