İstanbul

Manzaran ne güzeldi tepeden bakıldığında.
Işıklar dans ederdi sanki etrafında
İmrenmiştim kız kulesinin duruşuna
Herşeyin üstesinden gelmiş gibi,
Etrafında kimse yokmuşçasına sessiz ve sakindi.

Yaklaştım biraz daha manzarana.
İçinde ki güzelliği görebilmek istedim bu defa.
Ama hayal ettiğim gibi değildin İstanbul ?
Öyle karmaşık ki için,
Öyle düğüm düğüm ki yüreğin...
Kışkırtıcı güzelliğini anlayamadım bir türlü.

Şairler hep güzel anlatırdı seni.
Yaşamaya başladıkça içinde düğümlendim sanki.
Şimdi bırakıp gidebilsem seni.
Yada bırakta kopabilsem bu yerden geri.
Acı yapışmıştı yakama yoldaş misali.
Git desem gitmedi!
Gözlerimden süzülen yaşlarla hapsetti adeta beni...

Ahh istanbul!
o gönül hırsızını nasılda barındırdın yüreğinde?
Dost dediğim insanların yüzlerini nasılda sakladın benden?
Şehri aydınlatan ışıkların,
Aydınlatamadı ki insanların yüzünü...
Yağmurun çıkaramadı ki yüzlerinde ki maskeleri.
Belkide uyardın gök çığlıklarınla.
Ben duymadım...
Duyamadım rüzgarın yalancı fısıltalarıyla.


Sen her ağladığın da bende senle yarıştım gözyaşı yarışında.
Birlikte ağladıkta neden güneşli günleri yaşatamadın bana.
Dost bildim seni istanbul!
Ama sen bana hiç dost olmadın.
Olamadın...
İçinde öyle bir karanlık karmaşa var ki!
Kaybettin diğerlerinin yanında.
Harcadında sokak aralarında
ben anlayamadım, bulamadım çıkmaz sokaklarda kendimi.

Veda etmek gelmiyor ya içimden
Yinede gidesim var...
Gitsem uzaktan izlesem seni yine
Manzarana kapılabilir miyim ki?
Uzaktan bakarak mutlu olur muyum dünlerdeki gibi?
Belki denemekten başka ne çare varki ...