İstanbul

istanbul.
Başına örtülmüş kırmızı tüllü gelin misali...
takmış takıştırmış sanki bütün incilerini.
Denizi gök rengine karışmış,
balıklar uçar, martılar yüzer olmuş sanki.
İçine sakladığı sevdasını gizliden yaşar gibi...
usulca esen rüzgara bırakmış müthiş görkemini.

İstanbul...
hanım İstanbul, sultan İstanbul !
İstanbul.

Ey bahtsız gelin,
kaç sevgili doyurdun mehtapta,
Kaç tane genç kızın saçlarına gelin telleri taktın,
Yedi tependen kimler yuvarlandı..
hangi yar, sarmadı seni kollarına

Kaldırımların kuytu köşelerinde ağırladın bazen aşıklarını,
bazen yıldızların altına serdin yorganını.
Hangi aşık göze almıştır ki, senden uzak uyumayı...
Hangi yürek "senin kışın soğuk " deyip terketmiştir ki seni !
hey, İstanbul !
hangi aşığın vazgeçmiştir bu diyardan!

İstanbul,
yeşil elbiseni çıkartıp,
beyazlar giyme zamanın geldiğinde,
kırmızı yapraktan saçlarına
"Telli Baba"nın telleri yetermi gizemini süslemeye...
seviyorum demek yeter mi seni kurtarmaya,
yar olur musun,
bitmeyen bu yalnızlıklara,
aşklara,
bana ?

İstanbul...