İstanbul Denince

İstanbul denince mavi mavi bir deniz hatırlardım hep
Ve çaresiz boğaz gemileriyle denizine satır satır düşen martı çığlıkları birde
İstanbul denince hüzün kokardı düşlerim ağlardı ümitlerim
İstanbul denince bir büyüklük his ettim hep gördüm ki düşlerimden daha da gerçek

İstanbul un insanları bize benzemiyormuş anladım
Onlar yalancı şehrin birer kahramanları sadece
İstanbul şöhretli İstanbul paralı
İstanbul bir gecede zengin yapar adamı

Ya günlüksün orda ya sonsuz
İstanbul un köhne sanatında birer duygusuz
İstanbul un insanları her köşe başında umutsuz mutsuz
Ey İstanbul anlatmadı kimse seni bana böyle duygusuz..

Büyük ümitler kurmuştum senin için
Denizinde kaybolmak en büyük tutkumdu oysa
Yağmurunda ıslanmak ve orada İstanbul un tam ortasında
Çılgınca bir şarkı söylemek kendimden geçmek martılara simit vermekti tüm hayalim

Ah İstanbul yanlış anlattılar seni bana
Bende yanlış gördüm seni ömrümde ilk defa
Sen ne kadar zülüm karsın şu umut dolu hayatlara
Ah İstanbul bir daha dönmem sana...