İstanbul Gibi

Ah! Bir söylesem derdimi,
Perdeler arkasındayım ,
Paramparça olmuş ruhum,
Bedenim darmadağın.

Dar ağacındayım sanki,
Sandalye ye vurulacak,
Bittim, yittim yine,
Dehlizlerde boğulacak.

Süt dökmüş kediler,
Mıhlanmışlar bir yere,
Köpek havlaya dursun,
Fareler kaçtı gene.

Sezgiler güçlü de olsa,
Ağlarını örmüş kader,
Kaçış yok bu yerlerden,
Köprülerden bir haber.

Sevginin son bulduğu,
Uçurumun kenarında,
Bir ip yakaladım,
Gökyüzünün ortasında.

Martılar uçtu , gitti.
Kargalar da son buldu.
Kemikleşmiş olan yerler,
Artık yerle bir oldu.

Sen İstanbul olsan,
Kaybolmazdın derinden,
Mavi gözlü canavar,
Döner miydi seferinden.

Kahrolsun kötülükler,
Dostluklar ebedileşsin,
İnsanlık geri gelsin,
Sevgilerde son bulsun.

Eski İstanbul gibi,
İnsanları hep sıcak,
Merhametli yüreği,
Sevgiler kucak kucak.

Çocuklar cıvıldaşır,
Yeşilliğin içinde,
Nehirlerde dolaşır,
Sandalların içinde.

Kimi Üsküdar der,
Kimileri Kadıköy,
Benim gönlümden geçen,
En iyisi Karaköy.

Dört mevsimdir burası,
Her renkten insanlar var,
Kültür cennetidir adeta,
İstanbul hatırası.

Sevdim, gördüm ve saydım,
Aşkın doruklarında,
Sultanahmet ' te buldum,
Maneviyatı kucağında

Dalgası vurmuş kıyıların,
Yosunları hep yeşil,
Gökyüzünde bir mavi,
Su perisi misali.

Dallarında üşüşen,
O küçücük serçeler,
Pençe vurmuş her yere,
Ağacında kediler.

Sevgili olmak lazım,
İstanbul gibi gibi,
Onsuz yaşanmaz hayat,
Cehennemdir misali.

Burada noktaladım,
Ruhumun derinliklerini,
Sarıldım doya doya,
Toprağının her yerini.

Bu gün bir şiir yazdım,
İstanbul gibi, sen gibi,
Artık uçsuz bucaksız,
Kucaklasın her yeri.