İstanbul Islaktı

İstanbul ıslaktı yine, her zamankinden biraz daha,
O durakta yine öylece oturmuştum,
Bir çocuk arabanın camının buğusunu silerken gülümsedi,
Gözleri sevinç çığlıkları atıyordu, yeni bir oyuncak almış gibi.

Bir otobüs durdu tam önümde,
Ağır adımlarla basamaklardan bir kadın indi,
Saçları dalgalı, sanki ondan esinlenmişti,
Gözleri tıpkı onun gözleri gibi gülümsüyordu.

Koyuldu yola yine ağır adımlarla,
Ona bakarken hızla gelip geçtin gözlerimin önünden,
Anılarımı tazeledi, özlemlerimi hatırlattı bana,
Kirpiklerimdeki yaşları azat ettim, düşünürken...

İstanbul ıslaktı, durmadan ağlayan gözlerim gibi,
Cadde üzerinde yağmur damlaları dans ediyordu,
Hıçkırıklar boğazımda düğümlenmişti,
Üşüyordu hayallerin tutsağında ruhum.

Akşama doğru terkettim o durağı,
Sokak sokak dolaştım İstanbul`u,
Deniz kenarında kısa bir yürüyüşten sonra,
Senin sokağında buldum kendimi.

Evinin penceresine baktığımda,
Ruhumdan o boşluk biraz daha boşaldı,
Yoktun işte, yoktu sana ait birşey,
Sanki hiçbir şey yoktu, öylesine boştu sokaklar.

İstanbul ıslaktı, üşüyordu kaldırımlar,
Evlerin bacalarındaki dumlanlar,
Sanki başımda tütüyordu,
Dumanlıydı yokluğun puslu gecelerde...

Düşünceler beni odama kadar getirmişti,
Bir sigara yaktım o günün efkarına karşın,
Her nefes içimde beni bitiriyor,
Seni canlandırıyordu...

Sağ yanımda senin hayalin varoluyor,
Sol yanımda şiirler yokluğunu anlatıyordu,
Rüzgar şimşeklerle beraber esiyordu,
Kırık penceremde...

İstanbul ıslaktı, her zamankinden biraz daha,
O durak şimdi bomboş,
Ve o çocuk şimdi hangi adama gülümsüyor kimbilir,
Şimdi anlıyorum ki, küçük bir oyuncağa sevinmek
Sana ağlamaktan daha değerliymiş meğer...