İstanbul Masalı

Bilmezdim sensizliğin bu kadar uzun ve yorucu olduğunu.
Geçip giderken İstanbul köprüsünden arkamda gölgeler...
Beynimde hiçlikler, içimde korku!

Sevmezdin böyle cümleleri, içinde umudun olmadığı...
Ama sen beni de sevmezdin ya, neyse!
Söndürdü alevin bir ocağı.
Kim bilirdi içinden geçip, gidenleri...

Korkmazdın, kahramandı gözünde dünya.
Seni bana kavuşturan, ayıran, buluşturan dünya.
Gözümde kocaman, büyüyen İstanbul...
Susmuşluklar, kavgalar yollara taşmış.
Artık üçüncü şahsın hikâyesi başlamış.

Şimdi İstanbul köprüsü yalnız, ağlıyor sanki her adımda.
Hani dün: bir balıkçı balık tutuyordu şuracıkta!
Gitmiş o da.
Şimdi bir beşik gibi sallanıyor!
Hani neredesin ey dünya!

Hayallerim yüzündendir seni bu kadar sevmişliğim.
Yoksa kimin umurunda olurdu ki gittiğin?
Güzel bir İstanbul masalı dinledin...

'içinde sen ile ben olduğum,
Hiç karışmadığı, hasretin ve özlemin...'