İstanbul/lu

Kim bilir kaçıncı düşüşe kolonya tuttu bu şehir
Paketi açık yalnızlığım
İkinci el soludukça
Bari hayalin gelse yanıma
Kim bilir?

Selam sana güzel kız
Selam içinde çırpındığım maceradan
Çam gövdesinde baldır dudağımda sakız
Kelam;
İnliyorum ta Mavera'dan...

Takılınca kırıntısı bu ruya
Kuş gagasında yıkılıyor surları İstanbul'un
Minare kucağında müezzin
Ağlıyor şimdi
Ki kapansın kusurları İstanbul'un

Ne naif ürpertidir dokunuşundan beri dardayım
Yenibosna ateş alırken dudaklarından, ben Üsküdar'dayım
Boğuk hıçkırıklar uçuğumda sızlatırken özlemini
Mezarı uyandırır dozer, gülümser şehremini

Halimin evvabin sattığı bu yerde
İnsanlar
Yıldırım
Hılaf yamacı üstadımın gezdiği
Kaldırım
Yahya Kemal'e hak verir suskunluğum
Su ateş , gök kurşun
Ben susayım
İstanbul konuşsun...

Balkon demirinin pasına
Uçtu içimdeki ukdeler
Sendeleyip varlığım özümün kafatasına
Düştüler
Bu cadı direniş
Arıyorum
Kah yerde kah gökteler
Ne iş?

Sen de İstanbul gibisin
Zıpkın sütü yolculuğun
Gece gece
Sen de İstanbul gibisin
İstanbul yaşadığını yazmak sadece