İşte Ben Bunu Sevdim

ne hatırımda zorlanan düştün,
ne de vazgeçilmesi kolay bir oyun
perşembe günüydü öğlene yakın bir andı
güneş gökyüzündeydi sen gönlüme düştün.

uzağındaydım,
senin elinde pembe bir çanta vardı
bir de çocukca ısırdığın elma şekeri
köşede bir kenarda,
buranın en eskisi olan ağacın yanına oturdun
elindeki çantayı açtı beyaz ellerin
ben hala uzağındaydım
hasretle dönmesini beklediğim geminin ardından
el sallarcasına umutluydum
umudum kadar gözüm toz pembeydi,
tıpkı sıcacık havada elma şekerine değen
dudakların gibiydi...


bulutlar adını yazmıştı sanki
aklımın bir köşelerinde
yakınında olmaktan sıkılmayan halimi
farketmen için çaba sarfediyordum
ya dönüp baktığın o ilk anı
o ilk anı...
nasıl unutabilirim.
dizlerimin bağı çözüldü sanki
sana doğru yürürken sendeledim
düşecek gibi olsamda düşmedim
hafif bir gülümsemeydi ilk tepkin
işte ben... ben bunu sevdim.

savrulan rüzgarlar değdi bir an tenime
senden geliyordu besbelli
kokun gibi taptazeydi bahar
haybeden aşklara inattı bu ısrar
ufuk kadar gösterişliydi tebessümün
irtica ettim gönlüne bir o kadar üzgün
sana sığındığımı anlayınca ...


-aşkla meşk ettim...
işte ben seni o an sevdim...


hava kararmaya yüz tutmuşken
ben, seninle beraber yürüdüm.
yanında olamasamda
ben seni yanımda var ettim...

ince belli bir sıcaklığa teşekkür ettim,
sabaha doğruydu
sokağında kendimi kaybettim
perdelerin açıldı ilkten
daha şafak sökmeden
güneşi farkettim.
beni görünce masmavi gözlerin
denizde bir soluk oluverdim
pencereyi açtın nazikce
pür dikkat kesildin
ben bakışlarımı bir sana bir aşağıya eğip
dururken
yanıma geldin
ne iyi ettin de geldin
demek istedim,
ama dünyanın tüm saatleri durdu o an
yaşam uzadı saniyelerde
dilimden dökülecek kelimeler savruldu
masmavi gözlerinde gördüm kendimi
işte ben bunu sevdim.

ne iyi ettin de geldin,
bugünümde benimsin...
ne iyi ettin de geldin
düşlerimde beliren güzelliğini
yakınımda görebildim.