İşte Benim Hayatımın Eylül'ü

Nasıl özledim seni
Kayıp şehrim İstanbul'um
Ne çok sevdim seni

Yol boyunca görmedin sen
Bakarken ardından geçmiş baharıma
Nasıl kan damlıyordu gözlerinden

Sessizce sıralanmış sözcüklerin kolyesi
Dizilirken boynuma
Çöküyordu İstanbul binlerce kilo ağırlığınca
Sanki omuzlarıma

Ah! Benim kayıp şehrim
Ah! Benim baharla sarıp sarmalayıp koyduğum
Çeyiz sandığımdan çıkan Eylül'üm

Sen mi beni kaybettin İstanbul?
Ben mi seni?
Bilmiyorum!

Nasıl bir bahar yolculuğuydu?
Sana ilk gelişim
Hatırlar mısın?

Huzurlu bir ninni besteleniyordu kemanından
Çalınıyordu her gün sabahlara kadar

Güneş;
Neşe dolduruyordu saçaklarından kalplerimize
Coşkulu bir parlaklıkla aydınlatıyordu hayatımızı
İnsanı ısıtan sıcaklık;
Güneşle yıkanıyordu gölgesinde sabahları

Ya öğle;
Sesinde öyle bir davet vardı ki baharın
İnsan kendini sularında zannediyordu adeta mavinin

Sonra gece;
Ah! Gece
En hoş, en süslü, en sakin
Işığına ihtiyaç duymaksızın
Göğün üzerinden yağan bütün nurlar
Öyle şen dökülüyordu ki
O gölgenin içine gömülmüş
Yarı ölü kalıyordu insan mutluluktan

Sonra dönüşüm!
Ah ki! Hiçbir dil anlatamaz!
Nasıl bir gölgesiz, susuz, vahasız bir çöle düştüğümü!

Sonbaharın zalim hücumları başlarken
Baharın o coşkunluğu yerini
Terk edilişe bırakmış
Ve İstanbul'un kalbi Eylül'de kanıyordu

Son resitalini verirken hayat
Billûri bir ahenkle başlayan bahar
Tüm canlılığıyla yükselirken gökyüzüne
Sonra bir mateme sürüklenircesine piyanonun tuşlarından
Dökülüyordu yaz mevsimi artık
Ümitsizlik ve korku ile avuçlarımdan

Yapraklar ölüyordu
Rüzgâr insafsız
Yağmur inatçı
Her şey soluyordu
Halâ bir hazine gibi saklanmış
Baharın hatırlanan mis kokusuna ağlıyordu Eylül
İşte diyordum
İşte benim hayatımın Eylül'ü

Ah Benim kayıp şehrim
Ah benim baharla sarıp sarmalayıp koyduğum
Çeyiz sandığımdan çıkan Eylül'üm

Sen mi beni kaybettin İstanbul?
Ben mi seni?
Bilmiyorum!

30 Ağustos 2009 İzmir