İzbe Bir Aşk Oyunu

Kadın bronz, çıplak...
Yalınayak bastı dikenlere
Kanadı düşleri
Gün ağarırken!

Bir keman sesiydi ruhuna işleyen
Ardından yürümüştü hayallerinin
Ve dalında bir çiçekti huzur
Henüz meyve vermemiş
Ham!

Islaktı umutları
Ve yarınları alacalı
Kor demirlere bastı gözyaşını
Yutkundu aşkı
Nefesi daraldı!

Oysa toprağa değmek gibiydi
Sevmek
Denize dokunmak
Kelebekleri eteklerinde toplamak
Sevmek;
Derin bir sözdü kadın için
Ve ağırdı tek yaşamak tutkulu bir aşkı!

Yavaşça indi basamaklardan
Güneşi kucaklar gibi
Açıp kollarını
Dua dua yaşadı aşkı tek solukta
Şefkatten artakalan son bir umutla!

İki damla süzüldü yanaklarından
Oysa heykeller ağlamazdı
Taş bedeninden utandı bir an
Doğruldu günbatımı
Dimdik durdu karanlığın ortasında
Ne hüzün, ne yalan, ne gözyaşı
Yalnızca içini titreten rüzgar kaldı!