İzmit Akşamları

körfezden hüzünlü veda ederken güneş
sanki bir daha doğmayacakmış gibi bakar gözlerime
tüm o gülüşlerimin arkasında bir keder uyandırır
alıp götürür meçhule izmit akşamları

acıklı şarkılar söyleyerek çarpar sahile vapurların dalgaları
hafiften okşarken saçlarımı rüzgar
sevgiliden haber verir martılar
alıp götürür meçhule izmit akşamları

karşımda dimdik duran dağın birkat daha artar heybeti
aheste geçiyor tren, çıkmıyor sesi
belliki o da seyre dalmış izmiti
alıp götürür meçhule izmit akşamları

kubbe olur mavi gece denizin üzerine
kapılır insan yakamozların büyüsüne
kim bilir kimler kapıldı güzelliğine
alıp götürür meçhule izmit akşamları