Kabukları Örtüyor Yaralarımı

Güçlü görünmem gerek.
İçe doğru ağlayan adam benim bu yüzden..

Gece üstüme yapışıyor en karanlık yerinden.
Mesela kaburgalarım ıslanıyor ay ışığında;
Yaş kemiklerim akrep yelkovana varmadan kurursa,
Kalbim boğulmaktan kurtulabilir
Ya da kurutabilir zaman sancıyı.
Geçmeyen gecelerin umut dolu her sabahı,
Yüzümün astarını değiştiriyor inceden inceye.
Kuru bir tebessüm yerleşdiğinde yüzüme,
Islak bir acı taşıyorum göğsümde.
Kalp ağlarken,
Dudaklarım gülümsüyor
İç/tenliğiyle..

Her izim gizli..
Kabukları örtüyor yaralarımı,
Sevdiğini sevdiğinden saklayan aşıklar gibi.
Oysa gözbebekleri durmadan konuşuyor
Söyleyemediklerini..