Kaderden Utandık

az uyurdu!
cansız gibi dolaşırdı bedeni,
az yerdi!
saatler sürerdi muhabbeti,
bazen hiç birşey anlatmaz gibiydi,
herşeyi kafaya takardı,
mahallenin tüm kedilerinide peşine!
dalgın bakardı gözleri ,
sanki uzaktan biri gelecekmiş gibi,
sorardık söylemezdi,
güler geçerdi...
bayram ,bayram kokardı evi..türlü tatlar
duyduk bir oğlu varmış
hiç haber yokmuş ondan!
eskimiş yüzü,örselenmiş sırları ve eski paltosuyla
her sabah sahile doğru yürür ve saatlerce denize bakardı....
yorgun bir hali vardı,
severdik !sakin ve sıcak bir insandı...
yine bir sabah sırlarıyla beraber göçtü gitti
bu dünyadan,
sakız sardunyalı evinin önünden geçerken naaşı
tüm mahalle ağladı...
bir adam yaklaştı yanımıza
dedi anamdı!
hırsla baktık yüzüne,
inanamadık...
yüzünde sadece gözleri vardı..yanmış!
anam görmesin beni böyle diye ,
yıllarca arkasından gezdim..
hiç önüne çıkmadım.
denizlerdeyim anacığım !diye de mektuplar yolladım!
şimdi melek oldu anam!artık üzülmez.
çünkü melekler bize benzemez...
ağlayarak giden adamın arkasından bakakaldık..
ve kaderden bir kez daha, bir kez daha utandık!