Kaderin İnsanı

suskunluğum insan karanlığı yüzünden
üzülmelerimi kazdıkça çıkıyor
manasız gürültüler dünyası
ensiz çapsız sözde fikirler
yettiğince ruhumu karalıyor
ruhumu taşıyan gövdem
azap görüyor
kuzeye bakan pencereler gibi
ara sıra yüzüme vuran mutsuzluk
yağmur düştüğü akşamdı huzursuzluk
arkadaşlarla dertleri konuştuk
sarı sarı düşüyordu sokak lambası
üstümüze çöküyordu dünya
muharebe meydanı gibi
en iyisi ıslık çalmayı öğrenmekti
yapmadığımız bu kalmıştı
rüzgar çıktı ateşten sözlerimize
akşam akşam şiirler okuduk sonra
kaderin ne olduğunu
anlamıştım
yazıyı ellerimizle yazıyorduk
alnımıza ....


Mustafa KAYA
29.11.2016 / Çengelköy