Kadife

uzun zaman geçmişti gözlerindeki kadifeyi görmeyeli
yorgunluktan otururken o gün, bu beton şehrin taşına
atlılarınla geçtin gönül mülkümün önünden biraz telaşla

anlamadım önce şaşırdım baktım ardından evet o sendin
gözlerin yine anlam yüklü yine üzerinde kadife gömleğin
ben mi ? belki görmezlikten geldin belki de hiç görmedin

hemen ardından kalktım
gideceğin yerin önünden geçtim usulca
Ama yakaladı beni kadifelerin
utandım
mahçup bir halde başımı önüme eğdim
bakamadım yüzüne, başkasına aşık olan yüzüne...

küstüm içimdeki dünyanın tanrısına
beni gözlerinin yakınına o götürmüştü sonuçta
hoşuna gidiyordu yalnızlığımın türbesine dilek mumları yakmam
ama o dilekler kabul olmuyordu bir türlü
yaktığım her mum beni yakıyordu aslında
eriyen mum değil benim ruhumdu ellerimde...

hasretlerimi ve ayrılıklarımı bir araya getirip
bir molotof yaptım
yalnızlığımın türbesine fırlattıp kaçtım
yansın dedim yansın o türbe sonsuza karışsın yalnızlık
bir tabuta sığdırılıp bir beton kutunun içine kapatılmasın
benim gibileri kandıran avutan o türbe ortadan kalksın

uzaktan yanarken cayır cayır,
oturdum kaldırım taşına baktım,
biraz ağladım biraz kahkaha attım
sonra bir keyif sigarası yakıp
yalnızlığın özgür kalışına baktım...

tüm bunlar yaşanırken
uyuyordun belki de yarının kollarında

sen onun sıcaklığıyla
ben de bu yangının sıcaklığıyla...

bir fark var,

sen uyudun

bense hala uyanığım...