Kadın/aheste

ve yine belirsiz bir zamanın
içinde kayboluyordu kadın
etrafını sarmış terkedilmişliği
karanlığa kundaklanıyordu
ve her ölümün doğuşunda
tenine siniyordu ölümün korkusu
kokladıkça ürperiyordu

acıları romana
hüzün katacak tazelikteydi
derin ve yıpratıcı
kapı gıcırtısı gibi anıları ötüyordu
ve silinmiyordu gözündeki buğulu defterinden

karanlığı gözlerinden
yüreğine yerleştikçe
ağırlaşıyordu kadın
ve dinginleşiyordu
onca karmaşada

bir iğde ağacının gölgesine sığınmış
meczup arzularını kovuyordu
düş bahçesinden

çünkü ne zaman baharı koklamak istese
soluyordu
ve yoruyordu zaman
her çektiği nefeste

dur dedi zamana kadın
sen de dinginleş
hayatı yaşayayım
bundan sonra aheste aheste